ჩაშენებული წიგნები SCRIBD

суббота, 17 декабря 2011 г.

საქართველოს დროშა






საქართველოს დროშაზე მოცემული გამოსახულება ვერცხლის (თეთრ) ფონზე ერთი სწორკუთხა ჯვარი კუთხეებში ოთხი მცირე ჯვრით ზოგადქრისტიანული სიმბოლოა, რომელიც მაცხოვარსა და ოთხ ევანგელისტს განასახიერებს. ეს ზოგადქრისტიანული სიმბოლო, როგორც ჰერალდიკური ნიშანი პირველად 1099 წელს ჯვაროსან ჟოფრუა დე ბუილონის გერბზე დაფიქსირდა, ვინაიდან ამ პიროვნებამ მაცხოვრის საფლავის მცველის ტიტული მიიღო.


ამ პერიოდიდან ეს ჰერალდიკური ნიშანი მაცხოვრის საფლავს და ამავე დროს, ქრისტიანობის ცენტრს - იერუსალიმს განასახიერებს. იგი სამი სახელწოდებით არის ცნობილი - ჟოფრუა დე ბუილონის გერბი, იერუსალიმის გერბი და წმინდა ნიშანი.


ვერცხლი (თეთრი) ჰერალდიკურად უმანკოებას უბიწოებას, სიწმინდეს, სიბრძნეს აღნიშნავს, ხოლო წითელი - სიმამაცეს, ვაჟკაცობას, სამართლიანობასა და სიყვარულს.


ეს დროშა საქართველოს ტერიტორიის აღმნიშვნელად დაფიქსირებულია ანჯელინო დულჩერის საზღვაო რუკაზე - პორტულანზე (1339წ.) ფრანჩესკო და დომენიკო პიციგანების საზღვაო რუკაზე (1367წ.) და სიდერის საზღვაო რუკაზე (1565 წ.).

понедельник, 18 июля 2011 г.

ვინ აჩუქა ოფოფს სავარცხელი.



ოფ-ოფ-! უფ -უფ! -ჩიოდა ოფოფი,-ფერიებმა-ფლორამ და ფაუნამ წვეულებაზე დამპატიჟეს, მე კი სავარცხელი არ მაქვს, რომ ბუმბული დავივარცხნო! რა საშინელებაა! აბა რას ვგავარ! კარგად იცოდა, სავარცხელი ვისაც ჰქონდა“, ეს იყო მამალი-მისი მეზობელი- __ სავარცხელი გათხოვო? რას ამბობ? არავითარ შემთხვევაში!__დაიყივლა მამალმა----მე ის მუდამ თან დამაქვს, არასოდეს ვიშორებ, ამიტომაც არასოდეს მეკარგება...
წვეულებაზე ყველა მხიარულობდა. საბრალო ოფოფი! იგი მამლის ზურგს უკან იმალებოდა. ფერიებმა მაინც დაინახეს.
___რატომ ხარ ასეთი ნაღვლიანი? -__იკითხა გაკვირვებულმა ფერია-ფლორამ,-გამხიარულდი, შენ ხომ ძალიან ლამაზი ფრთოსანი ხარ!
__ლამაზიო?-დამცინავად დაიყვირა მამალმა___ფერიებო, ნუთუ ვერ ხედავთ? როგორი გაჩეჩილია, დაუვარცხნელი. ამიტომაც იმალება...
___სულ ესაა? მეტი არაფერი?-გაიღიმა ფერია-ფაუნამ,-დღეიდან მას თავზე ულამაზესი სავარცხელი ექნება!
nbsp;
დარცხვენილ ფრთოსანს ფერია-ფაუნამ ხელი თავზე გადაუსვა. ოფოფს თავზე უცებ საოცარი სამკაული გაუჩნდა, მამლის სავარცხელი იმასთან რა მოსატანი იყო?
ფერია-ფლორამ გაიღიმა და ჯადოსნური სიტყვები წაიჩურჩულა. ოფოფის ბუმბული საუცხოოდ მოიხატა.
___რა ბედნიერი ვარ! დიდი მადლობა, ფერიებო-ფლორა და ფაუნა!-დაიძახა გახარებულმა ოფოფმა.
სავარცხელი წამოიშალა, გაგოგმანდა. ისე გალამაზდა, თითქოს დიდი, უცნაური პეპელა ყოფილიყო:
__ფერიების ნაჩუქარ სავარცხელს არასოდეს მოვიცილებ!
ოფ-ოფ! უფ-უფ!

четверг, 28 апреля 2011 г.

მენავე იხვები
მდინარეზე იხვებს ნავით მეგობრები გადაჰყავდათ, მონადირე მელამაც მოინდომა გაღმა გასვლა. მივიდა და იხვებს უთხრა :

__გაღმა გამიყვანმეთ , თორემ ვაი თქვენი ბრალიო!
რას იზამდნენ, ისიც ჩასვეს . იხვებმა შენიშნეს , რომ მელას კალათით მოპარული ჭუჭულები მიჰყავდა, ცოტა არიყოს , შეეშინდათ. მელია კი არხეინად იჯდა და თავისთვის ფიქრობდა ---ნაპირს რომ მივატან ამ იხვებსაც დავიჭერო!

ის იყო ნაპირს მიუახლოვდნენ, რომ მელა ერთ-ერთ მენავეს ეცა, მაგრამ იხვი დაუსხლტა , ჭუჭულებიან კალათაში კისერი გაჰყო და გაფრინდა . მეორე მენავემ მსუნაგ მელას თოფი წყალში გადაუგდო და მეგობარს უკან გაჰყვა .
ნავში დარჩენილი მელა ჩანჩქერს უახლოვდებოდა და შეშინებული თავში თათებს იცემდა .

понедельник, 18 апреля 2011 г.

სად არის გაზაფხული (გ.წერეთელი)

– თოვლი ტირის, თოვლი ტირის,
იწურება ზამთარი,
მალე მოვა გაზაფხული,
ნეტავ ახლა სად არის?
– მიწაშია ჩამალული,
ყინვისაგან დამფრთხალი,
ყვავილებად ამოხეთქავს,
როცა წავა ზამთარი!

воскресенье, 10 апреля 2011 г.

გიგილოს ჩხიკვები

ამ ამბავს მთიანი სოფლიდან გიგზავნით. იქნებ თქვენ ზღაპრად მოგეჩვენოთ, მაგრამ დარწმუნებული იყავით, რომ ჩვენ მხარეში ასეთი ამბებიც ხდება.
 კარგად მოგეხსენებათ, რომ ჩხიკვი მეტად ეშმაკი და ჭკვიანი ფრინველია. მაგრამ თურმე მისი მოშინაურებაც შეიძლება, ბარტყები უნდა მოიყვანო შინ. არა, ბარტყების მოპარვა ფრინველისათვის მეტად ცუდი საქმეა, მაგრამ ამასაც კადრულობს ზოგი. ჰოდა, ჩვენ გიგილოსაც უპოვია დაბურულ ტყეში ჩხიკვების ბუდე და სამი ბარტყი შინ წამოუყვანია. გაუკეთა პატარა ფრინველებს გალია და ზრდიდა როგორც შეეძლო. როცა ჩხიკვები დაფრთიანდნენ და წამოიზარდნენ, გარეთაც გამოუშვეს. საოცარი სანახაობა იყო: ეს ცისფერფრთიანი ონავრები ქათმებთან და ინდაურებთან ერთად კენკავდნენ პურის მარცვალს, სიამოვნებით შეექცეოდნენ ჭუკებისათვის მოხარშულ მხალსაც. ჯერ გიგილოს ეზოს მიეჩვივნენ, მერე კი მეზობლებთანაც დაიწყეს გადაფრენა, სახლებში შედიოდნენ და იქაურობას ალიაქოთში ხვევდნენ: თაროებიდან ჯამ-ჭურჭელს ჰყრიდნენ დაბლა. ნემსებს, მახათებსა და წინდის ჩხირებს იტაცებდნენ და შინ, გიგილოსთან მიჰქონდათ; წყაროსთან შეკრებილ ქალებს ჩაუქროლებდნენ და თავსაფრებს სტაცებდნენ; მამაკაცებს ქუდებს ხდიდნენ და გიგილოს ბოსტანში აგროვებდნენ; ბავშვებს ხომ მოსვენებას არ აძლევდნენ - მთელი დღე მათთან თამაშსა და ანცობაში იყვნენ გართულნი. განსაკუთრებით მოწითალო ფერები იზიდავდათ. ოლოს წითელი თავსაფარი ერთხელ მთელი დღე აფრიალეს აღმა-დაღმა და ბოლოს დიდი კაკლის კენწეროზე ჩამოჰკიდეს; ნანუკას ჭრელი ქუდი ისე მოეწონათ, რომ თავიანთ გალიაში შეიტანეს და ზედ მოიკალათეს. გასაშრობად გარეთ გაფენილ ბავშვების ტანსაცმელს თუ კარგად არ დაამაგრებდნენ, უმალ მოიტაცებდნენ და სადმე ტოტზე ჩამოჰკიდებდნენ.
ზაფხული იდგა და გიგილოს მეზობლები გარეთ სუფრის გაშლასაც ვერ ბედავდნენ, უმალ პატარა ჩხიკვები დაეცემოდნენ თავს, ჭიქებსა და თეფშებს ამოაბრუნებდნენ, ყველს, პურსა და მწვანილს დაურიდებლად იტაცებდნენ. მთელი უბანი ხალისობდა მათი საქციელით, თუმცა ხანდახან თავსაც აბეზრებდნენ ზოგიერთებს. თუ ვინმეს რაიმე დაეკარგებოდა, გიგილოს მიაკითხავდა, შენს ჩხიკვებს ხომ არ მოუტანიათო. რას არ კადრულულობდნენ ეს ეშმაკები, ერთხელ მოხუც ეფრემას აბოლებული ყალიონი გამოაცალეს ხელიდან. ქალები ეზოში ვეღარ ხელსაქმობდნენ. საქსოვ-საკერავი შინ შეჰქონდათ და კარ-ფანჯრებს ხურავდნენ, გიგილოს ჩხიკვებმა არაფერი მოგვტაცონო.
- კიდევ კარგი, ურემს, უღელსა და თოხ-წერაქვს ვერ ერევიან ეგ ოხრები, თორემ უსაქმოდ დავრჩებოდითო, - ამბობდნენ გლეხები.
გიგილო გახარებული იყო. მთელი დღე თავის ჩხიკვებს უთვალთვალებდა, ეძახდა და საზრდოს აწვდიდა, თუმცა ფრინველები სარჩოს თვითონაც შოულობდნენ, ყველა სუფრა მათთვის არ იყო გაშლილი? გიგილო გაჯავრებულ მეზობლებსაც ამშვიდებდა და უბოდიშებდა, ნუ გეწყინებათ, ჯერ პატარები არიან, მალე დაჭკვიანდებიან და ამ ეშმაკობას მოიშლიანო.
ერთ დღეს კი პატარა ჩხიკვები სადღაც გაუჩინარდნენ. ყველას გული დასწყვიტა მათმა წასვლამ, ყველას მოაკლდა მათგან მოგვრილი მხიარულება.
- როგორ გვართობდნენ, კაცო, რა კარგები ყოფილან, ჩვენ კიდევ ვუბრაზდებოდითო, - ამბობდნენ გიგილოს მეზობლები, - და ტყისკენ იმედით იყურებოდნენ, იქნებ დაგვიბრუნდნენ ჩვენი გამხალისებელი ჩხიკვებიო.
 გიგილო ხომ ადგილს ვერ პოულობდა, მთელი დღე ტყეში დაეხეტებოდა, უსტვენდა და ეძახდა თავის ჩხიკვებს, მაგრამ ამაოდ.
- რა მოხდა, რატომ აიყარეს პატარა ჩხიკვებმა სოფელზე გულიო? - უკვირდათ ერთად შეკრებილ მეზობლებს.
- მე გეტყვით მაგათ ამბავსო, - ყალიონს მოუკიდა მოხუცმა ეფრემამ და დაიწყო, - ერთ ადრიან დილით, როცა გიგილოსაც და თქვენც, ყველას გეძინათ, კაკლის ხეზე ორი დიდი ჩხიკვი შევნიშნე, რომლებიც გიგილოს ჩხიკვებს ეხმიანებოდნენ. მალე სამივე ბარტყი მათთან მიფრინდა და ახლოს ჩამოსხდნენ. მერე დიდხანს მესმოდა მათი ჩხავილი და სხვადასხვა ხმები. ჩხიკვების ენა არ ვიცი, მაგრამ კარგად ვხვდებოდი ყველაფერს. დიდი ჩხიკვები ტუქსავდნენ პატარებს. ის ორი დიდი ჩხიკვი გიგილოს ჩხიკვების დედ-მამა იყო, რომლებმაც ძებნის შემდეგ მიაკვლიეს თავიანთ შვილებს და ახლა ტყისაკენ ეპატიჟებოდნენ.
- შვილებო, ჩვენ დიდად გავიხარეთ თქვენი ნახვით, ახლა დროა, მორჩეთ ადამიანებთან ცხოვრებას და ჩვენთან ერთად წამოხვიდეთო.
- ჩვენ ძალიან მოგვწონს აქ ყოფნა, ხალხს ვუყვარვართ და ჩვენც გვიყვარს ისინი, მათთან თამაშს რა სჯობიაო? - ეუბნებოდნენ შვილები.
- ჰო, შვილებო, მაგრამ რამდენი დღე გავლიეთ თქვენზე დარდში, რამდენი გეძებეთ! ნუთუ მშობლებს გვერდი უნდა უქციოთ და აქ დარჩეთ? ჩხიკვებს ჩვენი ცხოვრება გვაქვს და მას უნდა მივსდიოთ, ხალხის გასართობად როდი გავუჩენივართ ღმერთსო.
შეებრალათ შვილებს მაშვრალი მშობლები, სამივენი მათთან მიფრინდნენ, ნისკარტები და ფრთები შეახეს, თითქოს იგრძნეს მშობლიური სითბო. მერე კი დიდმაც და პატარა ჩხიკვებმაც ფრთები გაშალეს და ტყისაკენ გაფრინდნენ. ასეა, ყველა თავის მშობლიურ ადგილს უნდა დაუბრუნდეს, სრულფასოვანი ცხოვრებით რომ იცხოვროს. გარეულ ფრინველებს ჩვენთან ცხოვრება არ არგიათ, მათ თავიანთი წესი და რიგი გააჩნიათ, ჩვენზე კარგადაც აქვთ მოწყობილი ცხოვრებაო, დაამთავრა სიტყვა მოხუცმა.

Monadire.Com - ჩხიკვი

пятница, 4 февраля 2011 г.

ამბავი წმინდა გიორგის შეწევნის შესახებ…


წმინდანის წამების შემდეგ, როდესაც მან სული უფალს შეავედრა, ერთ ქალაქში, რომელსაც ლასია ეწოდებოდა, მეფობდა სელინოსი, რომელიც იყო უკეთური, კერპთმსახური, ულმობელი ქრისტიანების მიმართ. მეფე სელინოსს მშვენიერი ასული ჰყავდა.

ქალაქს პატარა ტბა ჰქონდა. ტბის მახლობლად ურჩხული ბინადრობდა, მეფემ მოიწვია ქალაქის მთავრები და ხალხთან კრება გამართა. გადაწყვიტეს, ყოველწელიწადს თითო ოჯახიდან ასული მიეცათ ურჩხულისათვის და ასეც მოხდა. მრავალმა ადამიანმა გაიმეტა მისი ერთადერთი ასული ურჩხულისათვის, რომ მას ქალაქი არ დაენგრია. ბოლოს მეფის ასულზეც მიდგა ჯერი და როდესაც შეწუხებულმა მეფემ ტირილით გააცილა ტბისკენ მისი მშვენიერი ასული, რათა ურჩხული დაუფლებოდა მას, ტბიდან თეთრი ცხენოსანი ჭაბუკი გამოვიდა ლამაზად აღკაზმული მხედარი, რომელსაც თოკით შეკრული ურჩხული წყლიდან გამოჰყვა. ჭაბუკმა თოკი ასულს გაუწოდა რათა დამარცხებული ურჩხული თავად ასულს მიეყვანა ქალაქში, ხალხის საჩვენებლად .ჭაბუკი კი გაუჩინარდა. როდესაც მეფემ დაინახა ქალიშვილი ,დამარცხებულ ურჩხულთან ერთად, გაოცებამ შეიპყრო იგი .გაოცდა მთელი ქალაქიც. ხოლო როდესაც დაიწყეს ძებნა იმ ახოვანი ჭაბუკისა, რომელსაც ეს დიდი გმირობა ჩაედინა, მაშინ ერთერთ ქრისტიანული ტაძრის ფრესკაზე ამოიცნეს ის ჭაბუკი, წმინდა გიორგი.

вторник, 18 января 2011 г.

ნაწყვეტი ვაჟა-ფშაველას მოთხრობიდან ,,გაზაფხული"
ღალღა

...- მშვიდობა შენდა, გაზაფხულის სტუმარო, მშვიდობა შენსა მოსვლას. მრავალ წელსაც გვახარებ გაზაფხულის მოსვლასა. გიშველა ღმერთმა, რომ ზამთრისაგან დაჩაგრული გული გამიმხიარულე. - ეუბნებოდა ცალფეხზე მდგომი ღალღა ენძელას და თან თავის გრძელ ნისკარტს მიწაში ურევდა.
- არ გეშინია ზამთრისა, რომ მაგრე გულადად ამოსულხარ? უყურე ამ შენს ახლო მდებარე თოვლსა, რამდენია! ან ნამქერისა არ გეშინია? დაუბერავს ნამქერი, დაჰქროლავს, დაიგრიალებს და ამ შენ ადგილს ყელამდე მიჰყრის. ხომ დაიხრჩვე იმოდენა თოვლისაგან, ხომ გაიჭყლიტე! მე ჩალა ლერწმებში ვიმალები ხოლმე იმის შიშით და ვაფარებ თავსა. მესმის ხოლმე, როგორ ზუზუნებს და ხვივის ნამქერი. მესმის ჭილს რომ ჰკითხავს ჩემ ამბავს:
- აქ რომ ღალღა დაიმალა, მითხარი სად არის, ჭილო შე ეშმაკის კერძო, თასმასავით რომ იგრიხები, მიჩვენე იმის ბინა!
- “არა ვიცირა. ან შენ ვის ეძებ, ან ვინ დაგემალა, - უპასუხებს ჭილი, - არავის ჯაშუში არა ვარ, მე მოსულ-წასულების გზას არ ვუცქერი”.
- მესმოდა როგორ გაჯავრდა, გაბრაზდა და ხრიტინებდა ნამქერი, როგორა ჰგრეხდა ჭილსა და დედამიწაზე აწვენდა.
- მშვიდობით, დაო, მშვიდობით, ფრთხილად იყავ, ზამთარს ნუ ეხუმრები, მე ბევრჯელ მიწვნევია მისგან წვენი, - ეთხოვებოდა ღალღა ენძელას და თავის გრძელი კანჭებით ჭაობებისაკენ მიაბოტებდა.