ჩოხელი გოდერძი

უფლის გზა

მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ნეტავ იმქვეყნად გრძელდება
კაცის თავგადასავალი?
ბევრი მოსულა ამ სოფლად,
აღზევებულა მრავალი,
მოკლეა წუთისოფელი,
წამით წამამდე სავალი.
სიცოცხლეს გაგვყრის სიკვდილი,
არ იშოვება წამალი,
მხოლოდ ცოცხალთთვის ანათებს
ცაზე მზე ამომავალი.
ვინც რა უნდა თქვას, ქვეყანა
ჩემთვის სამარის კარია,
რაც უნდა ბევრი ვეცადო,
დადგება ჩემი ჟამია,
კაცს თავის ავლადიდება
საიქიოში თან მიაქვს.
მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ბევრი მინახავს მოსული,
წასული _ უფრო მრავალი,
ერთი გზა გვიდევს სიცოცხლით,
საიქიოსკენ სავალი,
ყველა იმ გზაზე მივდივართ,
მათხოვარიც და მთავარიც,
სუყველას ზურგზე ჰკიდია
თავის თავგადასავალი,
მარადიული ამქვეყნად
მარტო უფალის გზა არის.

დაბრუნდი, ჩემო იმედო

სად მიხვალ, ჩემო იმედო,
მარტოს რად მტოვებ,
რას ჩქარობ?
ხომ არ გაჩერდა ჩემს წილად
სხვისთვის მბრუნავი სამყარო?
ხომ არ მიგებენ ლოგინად
შავ მიწას, ცივ სამარისას?
დამმარხვენ, არ მაღირსებენ
სხივებს მზისას და მთვარისას.
დაბრუნდი, ჩემო იმედო,
დღე გამითენე ხვალისა,
ჯავრს ნუ გამატან იმქვეყნად
სამშობლოს მომავალისას..